Rozdział jedenasty

1

Justin rozejrzał się dookoła i zaklął pod nosem, nie mogąc nigdzie znaleźć swojego kumpla. Zaraz jednak nad jego głową zapaliła się niewielka żaróweczka, a on sam poszedł w stronę ustawionego w przestronnym przedpokoju bufetu, przy którym miał nadzieję znaleźć Christiana. Nie pomylił się. Gdy tylko ich oczy się spotkały, Meyer uśmiechnął się szeroko do szatyna i pokazał mu talerzyk wypełniony po brzegi przeróżnymi przekąskami, które Pattie zamówiła specjalnie w firmie cateringowej, by nie musieć marnować czasu na przygotowywanie jedzenia dla gości.

Justin skinął głową na kumpla, a kiedy ten nie zareagował na znak, złapał go mocno za ramię i odciągnął na bok, by nikt im nie przeszkadzał w rozmowie. Przez to całe zamieszanie z urodzinami Jazzy nawet nie miał kiedy pogadać z Christianem o całym tym włamaniu. Dopiero podczas dokładnego sprzątania salonu i sprawdzania czy nic nie zginęło, udało mu się znaleźć zapalniczkę z charakterystycznym wzorkiem na jednej ze stron. Dałby sobie rękę uciąć, że kiedyś widział podobną u Missy. Wątpił jednak, by to właśnie ona była na tyle odważna, by włamać się do czyjegoś domu. Może po prostu nie docenia tej dziewczyny, która podczas ich ostatniego spotkania pokazała, jak bardzo potrafi być zdesperowana, jeśli chodzi o obronę swoich bliskich.

- Możesz przestać się obżerać? – zapytał zdegustowany Justin, patrząc, jak blondyn pochłania właśnie kolejny koreczek. – Czasami zastanawiam się, czy nie masz siedmiu żołądków, jak krowa.

- Hej, zawsze jem dużo kiedy się denerwuję – wyjaśnił posępnie Christian, wzruszając beztrosko ramionami. – To ten gach twojej mamy? – skinął głową na stojącego niedaleko nich mocno zbudowanego mężczyznę, który obserwował wszystkich z pochmurną miną. Zaraz jednak się rozpromienił, kiedy podeszła do niego Pattie i objęła mocno jego nogi. – Wiesz, twoja mama nie docenia prawdziwej miłości.

- Masz na myśli to chore uczucie, którym darzysz moją mamę? – zakpił Justin, kręcąc głową z rozbawieniem. Nigdy nie mógł zrozumieć, co takiego Christian widzi w Pattie. Przecież nie była jakąś szczególnie piękną kobietą. Justin określiłby ją jako przeciętną, ale tylko wtedy, gdy miała na sobie akurat tonę makijażu. Bez niego nawet przeciętna nie była. – Och, stary, daj sobie spokój i poszukaj kogoś w swoim wieku.

- Pomyśl, że gdyby udałoby mi się z twoją mamą i wzięlibyśmy ślub, to byłbym twoim ojczymem! Czy to nie zabawne? – Christian spojrzał z podekscytowaniem na kumpla, na co ten zrobił niemrawą minę i przewrócił oczami.

- Nie, to raczej przerażające – zaśmiał się pod nosem Bieber i powstrzymując wybuch śmiechu, przymknął powieki i ucisnął nasadę nosa, jakby to miało mu w czymkolwiek pomóc.

- Ale jesteś…

- Wiem, jestem strasznie fajny – przerwał mu Bieber, uśmiechając się bezczelnie.

- Dosłownie straszny – bąknął blondyn i westchnął głośno, patrząc z utęsknieniem na swój pusty talerzyk. Wiedział, że jeśli znów podejdzie do stolika i zacznie nakładać sobie jedzenie, to Justin się wkurzy i źle się ta wycieczka dla niego skończy. – Okay, to o czym chciałeś pogadać? Przez telefon brzmiałeś dość niepokojąco.

- Właśnie, pamiętasz…

- Justin! – krzyknęła Pattie, przywołując do siebie syna.

Chłopak przewrócił oczami i podszedł do kobiety, ciągnąc za sobą zdezorientowanego blondyna. Kiedy Christian chciał rzucić kolejny raz idiotycznym tekstem na podryw Pattie, Justin uderzył go z łokcia w żebra i posłał mu wymowne spojrzenie. Na jego nieszczęście zbliżał się czas wniesienia tortu do salonu i zaśpiewania Jazzy „Sto lat”. Umowa wciąż obowiązywała i nawet jeśli nie miał ochoty przebierać się za Tygryska, to musiał się z niej wywiązać. Wyjazd na weekend do Los Angeles był zbyt kuszący.

Skinął głową na Christiana i razem z nim poszedł na górę do swojego pokoju. Na widok leżącego na łóżku Justina przebrania Tygryska blondyn parsknął głośnym śmiechem, padając bezwładnie na materac obok kostiumu. Szatyn ze złości kopnął kumpla w piszczel i kiedy ten posłał mu pełne wyrzutu spojrzenie, uśmiechnął się niewinnie i wzruszył ramionami. Justin rozebrał się do bokserek i przewrócił oczami, widząc, że Christian w dalszym ciągu gapi się na niego, jakby chciał mu osobiście pomóc zdjąć z siebie wszystkie ubrania.

- Czasami się zastanawiam, czy powinienem pomóc ci szukać chłopaka, czy dziewczyny – powiedział rozbawiony Justin, zakładając przebranie Tygryska. – Weź mi to zapnij, bo nie sięgnę.

Christian wstał z łóżka i zasunął zamek w kostiumie, a później podał kumplowi głowę Tygryska.

- Okay, jeśli chodzi o to włamanie, to zobacz, co znalazłem, kiedy sprzątałem w salonie – powiedział tajemniczo Justin i wyjął z kieszeni leżących na łóżku spodni zapalniczkę.

- O, to zapalniczka Marcusa – zauważył blondyn, obracając między palcami przedmiot. Justin otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i nagle zrozumiał, w czym popełnił błąd. Przecież Missy nie pali papierosów i zapewne musiała wtedy zabrać bratu zapalniczkę, by zmusić go do rzucenia palenia. To i tak w niczym nie pomogło, bo szybko znalazł sobie zastępstwo w postaci zapałek. – Myślisz, że to Marcus włamał się do twojego domu? Co prawda ostatnio widziałem go, jak hasał sobie po boisku, więc byłby na siłach, by to zrobić – dodał i westchnął głośno.

Justin zagryzł dolną wargę i wyjął z kieszeni spodni telefon. Odebrał szybko smsa i momentalnie zamarł.

- Wszystko w porządku? – zapytał zaskoczony Christian, zabierając od kumpla komórkę. – Twoja siostra wygląda naprawdę uroczo… - przeczytał i nerwowo przełknął ślinę. – Chyba nie chcesz, by coś jej się stało…

- Szybko, do salonu! – krzyknął Justin, wybiegając z pokoju. Z tego wszystkiego zapomniał zabrać głowę od kostiumu. Christian w ostatnim momencie porwał ją z łóżka i ruszył za kumplem do salonu. – Szlag – syknął szatyn, widząc wymowne spojrzenie mamy. Stojący za nim blondyn w porę zrozumiał, co się dzieje i nałożył na głowę Biebera resztę przebrania. – Miej oko na Jazzy. Założę się, że jest tutaj ktoś od Marcusa.

Christian skinął głową i podbiegł do Jazzy, która na jego widok zaczęła głośno piszczeć i uciekła w popłochu, prawie wpadając na stół z tortem. Załamany Justin uderzył się potężną łapą w głowę i gdyby nie amortyzująca gąbka przebrania, pewnie przyprawiłby samego siebie o wstrząs mózgu.

2

Kiedy nareszcie pozbył się tego idiotycznego przebrania, zszedł na dół, gdzie wciąż było tylu gości, że sam ledwo mógł się tam odnaleźć. Gwizdnął na Christiana i posłał mu pytające spojrzenie, na co ten wzruszył ramionami i zrobił niewinną minkę. Justin w panice rozejrzał się dookoła siebie, jednak nigdzie nie było małej Jazzy. Momentalnie jego serce zaczęło bić szybciej, a ciało przeszył nieprzyjemny ból pochodzący właśnie od tego mięśnia. Ignorując objawy choroby, przeszedł przez cały salon i już miał krzyknąć, gdy zobaczył bawiącą się z innymi dzieciakami siostrę. Odetchnął z ulgą i podszedł do Christiana, którego bez ostrzeżenia uderzył w tył głowy.

- Miałeś ją pilnować – przypomniał zdenerwowany, już nawet nie zwracając uwagi na swoje serce, które wprost szalało mu w piersi. – A gdyby ktoś ją porwał? Pomyślałeś o tym?

- A ty pomyślałeś o tym, kiedy katowałeś Marcusa? – warknął na niego Christian i dopiero widząc spojrzenie kumpla, zrozumiał, co takiego powiedział. – Znaczy…

Nie dane mu było dokończyć, gdyż przerwał mu głośny pisk opon, skowyt psa i czyjeś krzyki. Justin od razu rozpoznał pośród nich swoją młodszą siostrę. Wybiegł do ogrodu i od razu podbiegł do czterolatki, która ze łzami w oczach pokazała na jezdnię przed domem. Chłopak niepewnie obejrzał się za siebie i momentalnie zamarł, widząc leżącego na asfalcie zakrwawionego Bustera. Zostawił Jazzy w rękach Pattie i podbiegł do swojego psa, który wciąż tkwił nieruchomo na drodze. Justin klęknął przy nim i dławiąc się łzami, dotknął opuszkami palców zakrwawionego brzucha Bustera. Kiedy podbiegł do niego Christian, podniósł się z klęczek i rozejrzał dookoła.

- Bierz samochód. Jedziemy do kliniki – rozkazał, ostrożnie biorąc alaskana na ręce. Pies z ledwością oddychał, ale wciąż to robił, co było dla Justina choć cieniem szansy, że uda się go uratować.

Christian otworzył tylne drzwi samochodu Justina i pomógł mu wsiąść z Busterem, którego owinęli kocem, by tym powstrzymać krwotok z brzucha. Szatyn ułożył głowę pupila na swojej bluzie i mrucząc pod nosem niezrozumiałe wyrazy, głaskał go delikatnie po mordzie, na której były ślady krwi. Nie wierzył w to, co się działo. Nie mógł zrozumieć, jak bardzo trzeba być podłym, by z premedytacją potrącić czyjegoś psa. Nagle Justin zaczął uświadamiać sobie, że to wszystko było tylko grą ze strony Marcusa. Specjalnie wysłał mu tego smsa o Jazzy, by Justin stracił z oczu Bustera. Któryś z gości musiał zostawić otwartą bramkę, pies to wykorzystał i kiedy wybiegł na jezdnię, ktoś go po prostu potrącił i uciekł. Bieber był tak zszokowany, że nawet nie pomyślał o tym, by sprawdzić, czy nie widać było samochodu, który to zrobił. Liczyło się dla niego tylko dobro Bustera.

- Nie umieraj. Błagam cię, tylko nie umieraj – wyszlochał, głaszcząc psa po pysku. – Skręć w lewo. Podjedziemy skrótem – powiedział do Christiana, który prowadził samochód. – Trzymaj się, jeszcze tylko kawałek – wyszeptał, pochylając się nad psem, który skuczał z bólu i co chwilę poruszał się nerwowo, jakby licząc na to, że zmiana pozycji ukoi to nieprzyjemne uczucie.

Gdy tylko samochód zatrzymał się przed kliniką weterynaryjną, Christian wyskoczył z pojazdu i pomógł Justinowi wysiąść z mustanga. Szatyn był tak zamroczony wydarzeniami, że nie pozwolił blondynowi dotknąć swojego psa. Ostatkiem sił wydobył Bustera z samochodu i owijając go kocem, przytulił szczelnie do siebie. Powłócząc nogami, ruszył w stronę wejścia do kliniki, a kiedy nareszcie znalazł się w środku, zapłakanymi oczami omiótł poczekalnię i podszedł do pierwszych lepszych drzwi. Wtargnął do środka gabinetu zabiegowego, w którym właśnie przebywała jakaś kobieta ze swoim maleńkim pieskiem. Justin z łatwością mógłby pomylić go z przerośniętym szczurem, gdyby nie merdający ogon. 

- Niech mi pan pomoże – wyszlochał chłopak, słaniając się na nogach. Oparł się plecami o framugę drzwi i popatrzył błagalnym wzrokiem na weterynarza, który od razu do niego podszedł i uniósł nieco koc, by sprawdzić stan zdrowia kolejnego pacjenta. – Potracił go samochód. Przed moim domem. Przyjechałem tak szybko, jak się dało.

- Chodźmy, nie ma chwili do stracenia – powiedział szybko lekarz i zapominając o poprzedniej klientce, wyszedł z Justinem na korytarz.

Wszystko działo się tak szybko. Nim chłopak zdążył zapytać, czy jego pies to przeżyje, ktoś zabrał od niego Bustera i zaniósł go do gabinetu zabiegowego. Justin w dalszym ciągu stał w tym samym miejscu i nieprzytomnym wzrokiem patrzył na zamknięte drzwi sali, gdzie właśnie był operowany jego ukochany pies. Czując na ramieniu czyjąś dłoń, spojrzał na Christiana i cicho pociągnął nosem. Musiał wyglądać żałośnie, skoro Meyer patrzył na niego z politowaniem i takim współczuciem. Nie potrzebował tego. Nie potrzebował niczyjego współczucia. Chciał tylko, żeby jego psa uratowali i mógł wrócić z nim do domu.

Nie mogąc dłużej ustać na nogach, osunął się po ścianie, usiadł na podłodze i podkurczył nogi pod brodę. Nawet nie zauważył, kiedy przestał płakać, a jego serce zamarło. Siedział pogrążony w amoku dopóki drzwi od gabinetu zabiegowego się nie otworzyły i nie wyszedł przez nie lekarz. Już sam wyraz jego twarzy dał Justinowi do zrozumienia, że nie udało się im uratować Bustera.

- Przykro mi. Nie udało nam się powstrzymać krwotoku wewnętrznego – powiedział ściszonym głosem mężczyzna.

Justin podniósł się z podłogi i starł wierzchem dłoni cieknące po jego policzkach łzy. Z ledwością wydobył z siebie słowa i zapytał lekarza, czy może wejść na salę i ostatni raz pożegnać się z Busterem. Mężczyzna skinął jedynie głową i wprowadził chłopaka do pomieszczenia, na którego środku stał stół operacyjny. Dławiąc się słonymi łzami, Justin podszedł do pogrążonego w wiecznym śnie alaskana i przyglądając się mu uważnie, przejechał koniuszkami palców po jego pysku, od którego emanował niezwykły spokój. Chłopak starał się być twardy, jednak kiedy tylko został sam w pomieszczeniu, wybuchł głośnym szlochem i przytulił twarz do głowy Bustera.

- Zapłaci mi za to – wyszlochał chłopak i ostatkiem sił wyszedł na korytarz, gdzie czekał na niego Christian. – To jeszcze nie koniec wojny – powiedział do blondyna, który tylko zmarszczył pytająco czoło i posłusznie skinął głową.

3

Do domu odwiózł go Christian, bo sam nie dałby rady prowadzić samochodu. Przez całą drogę nie odezwał się nawet słowem. Wyglądał jedynie przez okno i co chwilę mocniej zaciskał dłoń na kocu, który wciąż był wilgotny od krwi Bustera. Justin wyglądał naprawdę przerażająco, a ślady czerwonej cieczy na jego jasnej skórze, włosach i białej koszulce tylko potęgowały ten efekt. Gapił się pustym wzrokiem na zmieniające się widoki za oknem pędzącego samochodu i raz po raz pociągał nosem, kiedy do jego oczu napływała nowa dawka łez.

Gdy tylko dotarli na miejsce, Christian odstawił Justina pod same drzwi domu i upewniwszy się, że sobie dalej sam poradzi, wsiadł do swojego samochodu i odjechał. Wiedział doskonale, że Bieber woli zostać sam, by móc choć trochę się pozbierać po stracie jedynego przyjaciela. Kiedy przekroczył próg domu i nikt nie przybiegł go przywitać, dotarło do niego, co się stało. Zalewając się rzewnymi łzami, osunął się po zamkniętych drzwiach i zaczął głośno płakać, nawet nie zastanawiając się, czy ktoś to słyszy. Poczuwszy na dłoni czyjś delikatny uścisk, uniósł głowę i spojrzał zapłakanymi oczami na Jazzy, która nawet nie drgnęła, gdy zobaczyła ślady krwi na ciele swojego brata. Złapała za koc, odsunęła go na bok i siadając między nogami chłopaka, mocno się do niego przytuliła.

- Nie płacz – szepnęła cichutko, gładząc ramię brata. – Buster pójdzie do nieba, bo przecież wszystkie psy idą do nieba – dodała i unosząc główkę, spojrzała na Justina i uśmiechnęła się do niego. – Będzie tam biegał sobie z innymi pieskami i zajadał się pysznymi smakołykami.

- Tak, na pewno będzie tam szczęśliwy – wyszlochał Justin i zaciskając mocno powieki, pociągnął nosem i oparł policzek na głowie Jazzy, która wciąż się do niego przytulała, nie zważając na ślady krwi i fakt, że właśnie jej sukieneczka nią przesiąka. W pewnym momencie Justin nie wytrzymał i znów rozpłakał się niczym małe dziecko. 

| DZIESIĄTY | JEDENASTY | DWUNASTY |