Rozdział dziesiąty

1

Z głośnym westchnięciem usiadł na kanapie w salonie i wyłożył nogi na dopiero co wyczyszczony przez Pattie stolik. Zastanawiał się, dlaczego matka od samego rana jest taka zadowolona i nawet jego bezczelne zachowanie nie może wyprowadzić jej z równowagi. Zachowywała się, jak zakochana nastolatka i Justin zaczynał się zastanawiać się, czy właśnie to nie przydarzyło się Pattie. Z jednej strony byłoby to dla niego korzystne, bo nareszcie przestałaby się wtrącać w jego życie i zajęłaby się swoimi sprawami. Z drugiej jednak strony wiedział, że mógłby nie zaakceptować chłopaka mamy, a to oznaczałoby ciągłe kłótnie i coraz częstsze bóle serca. Nie mógł sobie pozwolić na obniżenie formy, zwłaszcza teraz, kiedy miał szansę dostać się do NBA.

Słysząc dzwonek do drzwi, obejrzał się przez ramię i spojrzał na biegnącą do drzwi Pattie. Sam niechętnie podniósł się z kanapy i wyłączył telewizor. Nienawidził takich sytuacji, kiedy ktoś przychodził do nich w gości, a on musiał siedzieć przy stole i wysłuchiwać głupich opowieści z życia wziętych. Oparł się ramieniem o framugę drzwi i przyjrzał uważnie stojącemu w przedpokoju mężczyźnie. Mógł się domyślić, że matka prędzej czy później sprowadzi do domu jakiegoś faceta, który z czasem zacznie coraz bardziej panoszyć się w ich mieszkaniu, a gdyby tego było mało każe Justinowi mówić do siebie „tato”.

- Cześć ślicznotko – powiedział mężczyzna, kucając przy zawstydzonej Jazzy. Wręczył jej ozdobną torebkę z prezentem i uśmiechnął się do niej przyjaźnie. Czterolatka zajrzała do środka i momentalnie uległa nieznajomemu. – Ty jesteś Jazzy, prawda?

Jakbyś nie wiedział, pomyślał Justin, przyglądając się całej tej scenie. Nie mógł uwierzyć, że jego siostra dała się tak szybko podejść. Zwykle innym zdobycie jej zaufania zajmowało o wiele więcej czasu, chociaż Carmen także szybko zyskała sympatię Jazzy. Justin założył ręce na torsie i przekrzywił głowę, przyglądając się uważnie swojej siostrze, która właśnie zachwycała się otrzymaną w prezencie lalką Barbie.

- A ty jesteś Justin, tak? – mężczyzna spojrzał uważnie na chłopaka i wyciągnął do niego rękę. – Jestem Steven. Miło mi cię poznać, zwłaszcza, że słyszałem o tobie dużo dobrego.

- Och, naprawdę? – zaśmiał się szyderczo szatyn i uścisnął mocno dłoń Stevena. – Nie sądziłem, że Pattie może mówić o mnie dobre rzeczy.

- Justin, nie zaczynaj – upomniała go mama, patrząc na niego znacząco. – Kolacja jest gotowa, więc możemy siadać od razu do stołu – powiedziała, gestem ręki zapraszając wszystkich do jadalni. – Posłuchaj mnie – złapała syna za ramię, kiedy ten chciał pójść do wyznaczonego przez nią pomieszczenia – ani mi się waż puszczać takie odzywki, bo naprawdę źle skończysz. To ma być miły wieczór, a…

- Chcesz, żebyśmy udawali przed twoim gachem szczęśliwą rodzinkę? – prychnął chłopak i wyszarpnął ramię z uścisku matki. – Naprawdę chcesz go już na samym początku okłamywać? – uśmiechnął się kpiąco i wszedł do jadalni, zostawiając Pattie w przedpokoju.

Posyłając Stevenowi sztuczny uśmieszek, usiadł przy stole i podał Jazzy serwetkę, by nie ubrudziła sobie nowej sukienki, którą mama kupiła specjalnie na tę okazję. Czterolatka była tak zafascynowana nową lalką, że nie zwracała uwagi na to, co dzieje się dookoła. Justin nałożył na jej talerz trochę sałatki, a sam pozostał przy chlebie razowym i twarożku.

- Widzę, Justin, że stawiasz na zdrowe odżywianie – powiedział Steven, przyglądając się uważnie chłopakowi. Szatyn uśmiechnął się jedynie i pomógł uporać się Jazzy z kawałkiem mięsa, którego nie umiała pokroić. – Pamiętam, jak moja córka chciała przejść na wegetarianizm, ale po dwóch tygodniach zrezygnowała.

- Córka? – odezwał się po raz pierwszy od rozpoczęcia kolacji Justin, z wrażenia prawie upuszczając kanapkę, którą trzymał w dłoni. – Masz córkę? – zapytał zaskoczony, nie mogąc wyjść z szoku.

Nie mógł uwierzyć, że Pattie była na tyle głupia, by pakować się w związek z rozwodnikiem, który na dodatek ma już dziecko. Co prawda słyszał kiedyś, że nikt tak dobrze nie zrozumie rozwodnika, jak drugi rozwodnik, ale są pewne granice, których chyba nie należy przekraczać, prawda? Justin nigdy nie związałby się z rozwódką, bo przecież to oznacza, że coś musi być z nią nie tak skoro rozstała się ze swoim mężem. Oczywiście jako typowy facet nie brał pod uwagę faktu, że to właśnie z jej partnerem mogło być coś nie tak. Z góry zakłada, że wina leży po stronie kobiety. Nim dowiedział się prawdy o przyczynie rozwodu rodziców, obarczał winą Pattie, bo przecież ojciec był zawsze w porządku – o ile nie pił i się nie awanturował. Nawet kiedy wyszedł na jaw fakt, że Jeremy znalazł sobie nową kobietę i to z nią chce założyć rodzinę, Justin próbował tłumaczyć to tym, że Pattie nie podołała roli żony.

- Tak, mam piętnastoletnią córkę – odpowiedział Steven, zerkając niepewnie na Pattie, która tylko uśmiechnęła się pod nosem i pomogła Jazzy nałożyć na talerz sałatkę. – Chciałem zabrać ją ze sobą, ale wyjechała wczoraj do dziadków.

- Miło – mruknął pod nosem chłopak i odsunął się na krześle od stołu. – Dziękuję, ale straciłem apetyt – powiedział, uśmiechając się pod nosem. Ukłonił się w pół i wyszedł z kuchni, zostawiając zdenerwowaną mamę i zbitego z tropu Stevena.

Jeśli Pattie myślała, że Justin będzie odgrywał rolę idealnego syna, to bardzo się myliła. Chłopak pobiegł schodami na pierwsze piętro i od razu zamknął się w swoim pokoju. To nie była jego bajka i nie zamierzał dostosowywać się do wymagań matki, która nagle zapragnęła sprowadzić do domu jakiegoś gacha w wyprasowanym garniturku.

2

Na prośbę mamy zszedł do salonu i usiadł na fotelu, byleby być jak najdalej od Pattie, która przeszywała go na wylot swoim groźnym spojrzeniem. Przeczesał palcami włosy i rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając swojej siostry. Usłyszawszy jej głośny śmiech dochodzący z ogrodu, przewrócił oczami i oparł głowę na dłoni. Był ciekaw, co też ma mu do powiedzenia Pattie. Podejrzewał, że chodziło o jego zachowanie przy stole podczas kolacji, jednak kiedy zaczęła temat przyjęcia urodzinowego Jazzy, zawiódł się nieco. Liczył, że będzie mógł wszcząć awanturę i tym samym sposobem popsuje mamie resztę wieczoru.

- Mam dla ciebie propozycję – powiedziała po chwili ciszy Pattie i upiwszy z filiżanki łyk kawy, uśmiechnęła się do niego promiennie, co nie zwiastowało nic dobrego. – Pozwolę ci pojechać na weekend do Los Angeles, jeśli ty przebierzesz się za Tygryska.

- Co? – spytał zszokowany, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. Już nawet nie chodziło o to, że miał z siebie zrobić kretyna w kostiumie Tygryska, ale o to, że może wyjechać do Los Angeles na warsztaty z jedną z najlepszych drużyn NBA. Marzył o tym odkąd zaczął grać w kosza i teraz to wszystko miało się nareszcie spełnić.

- Pojedziesz na weekend na warsztaty do Los Angeles – powtórzyła rozbawiona Pattie, przyglądając się swojemu synowi, który chyba nadal nie mógł uwierzyć w to, że zgodziła się go puścić całkiem samego do obcego miasta. – Wiem, jak bardzo chciałeś wziąć udział w tym obozie, jednak nie mogłam ci wtedy pozwolić jechać. Za dużo się działo, ty byłeś w kiepskim stanie i pewnie nie wróciłbyś w jednym kawałku po morderczych treningach. Przemyślałam to dokładnie i jeśli chcesz, to w przyszłym tygodniu możesz lecieć do Los Angeles.

- Woah, jestem w szoku! – powiedział, przeczesując palcami włosy. – Dzięki i ten… dzięki – uśmiechnął się lekko i momentalnie spochmurniał, kiedy do salonu wszedł zadowolony Steven. – Wychodzicie gdzieś? – zapytał, patrząc uważnie na mamę, która w odpowiedzi skinęła głową i uśmiechnęła się perliście. – Mam zostać z Jazzy?

- To chyba oczywiste – zauważyła i wzruszyła beztrosko ramionami. Podniosła się z kanapy i uważnie spojrzała na Justina, który nie był zbytnio zadowolony z tego faktu. – Udanego wieczoru.

- Ta, nawzajem – mruknął i spojrzał na Jazzy, która próbowała zdjąć z głowy kapelusz. Justin przewrócił oczami i przyciągnął do siebie czterolatkę, po czym zamiast jej pomóc, jeszcze mocniej nasadził nakrycie głowy, okręcił siostrę kilka razy wokół własnej osi i popchnął w stronę kanapy. Jazzy parsknęła śmiechem, kiedy zderzyła się z meblem i upadła na podłogę. – Czas iść spać – zarządził rozbawiony Justin, widząc poczynania dziewczynki.

- Nie! Chcę obejrzeć Króla Lwa! – powiedziała zdejmując z głowy kapelusik. Spojrzała na Justina i zrobiła słodką minkę. – Puść mi bajkę! – zawyła, rzucając się na brata. Chłopak jęknął głośno, kiedy wbiła mu kolano w kroczę i zaczął ją łaskotać w ramach zemsty.

- Jest już dziewiętnasta. Powinnaś wziąć kąpiel i iść spać – zauważył, robiąc groźną minę. Jazzy uśmiechnęła się słodko i usiadła bokiem na kolanach brata, po czym mocno przytuliła się do jego torsu. – Chodź, skarbie, przygotuję ci kąpiel.

- A mogę pooglądać bajkę? – zapytała, odsuwając się niechętnie od szatyna. Skinął głową i włączył siostrze TV. Od razu odszukała swój ulubiony program z kreskówkami i rozsiadła się wygodnie na kanapie.

Justin w tym czasie poszedł na górę do łazienki, by przygotować Jazzy obiecaną kąpiel. Przepłukał wannę, następnie zatkał odpływ i odkręcił kurek z ciepłą wodą. Dodał czekoladowego płynu do kąpieli, a kiedy wanna była już do połowy pełna, dolał trochę zimnej cieczy. Wycierając dłonie ręcznikiem, wyszedł z łazienki i zszedł na dół do salonu. Jazzy nadal siedziała przed TV i oglądała bajki. Poczekał aż skończy się odcinek i wyłączył telewizor. Czterolatka spojrzała na niego z wyrzutem i zrobiła naburmuszoną minę, jednak Justin w ogóle się tym nie przejął, złapał siostrę w pół i przerzucił sobie przez ramię. Wsłuchując się w głośny śmiech Jazzy, ruszył biegiem na piętro i dopiero w łazience postawił ją na podłodze.

- Wskakuj do wanny, a ja przyniosę ci piżamę – powiedział chłopak, wychodząc z pomieszczenia.

Miał nadzieję, że przez tych kilka minut Jazzy nie zrobi nic głupiego. Szybko wpadł do jej pokoju i podszedł do szafy. Na widok tylu ubrań otworzył szeroko oczy i zaczął przeglądać poszczególne półki w poszukiwaniu odpowiedniej piżamy. Odetchnął z ulgą, gdy w jego ręce w końcu wpadł strój do spania. Przyjrzał się mu uważnie i parsknął śmiechem, widząc kolorowe kucyki. Myślał, że Jazzy już dawno ma ten etap za sobą, ale najwidoczniej nie znał aż tak dobrze własnej siostry.

Wrócił do łazienki i odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył bawiącą się w wannie Jazzy. Odłożył piżamę na szafkę i podszedł do siostry, która od razu podała mu butelkę z szamponem truskawkowym. Justin zdjął z siebie bluzę i uklęknął przy wannie, po czym wylał na dłonie trochę gęstego płynu i zaczął myć siostrze włosy.

- Zamknij oczy, żeby cię nie szczypały – powiedział, śmiejąc się z min jakie właśnie robiła czterolatka. – Mówię poważnie, Jazzy! – pogroził jej palcem, a kiedy wykonała jego polecenie, zaczął spłukiwać pianę z włosów dziewczynki. – Okay, możesz wychodzić.

- Ale jeszcze się nie pomarszczyłam! – zawyła, patrząc rozczulającym wzrokiem na swojego starszego brata.

Justin przewrócił oczami i zrezygnowany usiadł na podłodze. Z rozbawieniem malującym się na jego twarzy przyglądał się siostrze, która bawiła się zabawkami do kąpieli i odtwarzała różne scenki pomiędzy rekinem a kaczuszką.

- Teraz już na pewno jesteś pomarszczona – stwierdził znudzony, wstając z ziemi.

Sięgnął po ręcznik i skinięciem głowy dał znak siostrze, że czas kąpieli właśnie dobiegł końca. Jazzy niechętnie posłuchała Justina i z jego pomocą wyszła z wanny. Chłopak od razu owinął ją szczelnie ręcznikiem i podszedł do szafki, na której leżała piżama.

- Trzymaj – rzucił, podając siostrze ubranie. Jazzy uśmiechnęła się szeroko i ubrała się w swoją ulubioną piżamę. – Gotowa? – spytał, na co ona skinęła głową i wybiegła z łazienki, zostawiając brata samego z zalaną podłogą i bałaganem, który zrobiła podczas kąpieli. Justin ogarnął wzrokiem pomieszczenie, wzruszył ramionami i dochodząc do wniosku, że nie ma siły na sprzątanie, ruszył za siostrą do jej pokoju.

3

W środku nocy wybudził go z głębokiego snu niepokojący hałas dobiegający z parteru. Justin poderwał się z łóżka i podszedł na palcach do drzwi swojego pokoju, które były lekko uchylone. Leżący w swoim posłaniu Buster podszedł do chłopaka, warcząc groźnie pod nosem, jednak uciszony przez właściciela usiadł potulnie obok jego nóg i wyciągnął przed siebie maksymalnie szyję, nasłuchując dochodzących z dołu hałasów. Z początku Justin myślał, że to Pattie wróciła już z randki, jednak wątpił, by ryzykowała obudzenie Jazzy. Zwykle zachowywała się o wiele ciszej.

- Zostań – szepnął do Bustera i po cichu wyszedł z pokoju, zostawiając uchylone drzwi, by w razie czego pies mógł przybiec mu z pomocą. Starając się nie wykonywać zbyt gwałtownych ruchów, poszedł do sypialni Jazzy, która najwidoczniej także usłyszała hałasy, bo już nie spała, gdy przekraczał próg pokoju. Justin od razu przyłożył sobie palec do ust i podszedł do czterolatki. – Schowaj się pod łóżko i nie wychodź spod niego dopóki do ciebie nie wrócę, dobrze? – spojrzał uważnie na przestraszoną siostrę, która w odpowiedzi skinęła tylko głową i przytulając do siebie misia, zeskoczyła z łóżka i niezgrabnie się pod nie wsunęła.

Justin upewnił się, że siostra jest dokładnie schowana i wyszedł z jej pokoju. W drodze do schodów, zabrał ze swojej sypialni kij baseballowy i skinąwszy głową na Bustera, ruszył powoli w stronę zejścia na parter. Alaskan szedł wiernie obok swojego pana, nawet nie próbując wyrywać się do przodu. Doskonale wiedział, że dostałby w łeb za nieposłuszeństwo. Szatyn mocniej zacisnął dłonie na kiju i ostrożnie przeskoczył ostatni stopień schodów, pamiętając o tym, jak bardzo skrzypi, kiedy ktoś na niego staje.

- Bierz go – syknął cicho Justin, dając psu znak, że ma atakować włamywacza. Momentalnie Buster zaczął głośno szczekać i od razu pobiegł do salonu, gdzie najwidoczniej znajdował się napastnik. Justin stanął w progu pokoju, jednak udało mu się jedynie dostrzec plecy uciekającego przez drzwi balkonowe chłopaka. – Buster, do nogi! – krzyknął Bieber, wybiegając na taras. Odetchnął z wyraźną ulgą, gdy było już po wszystkim.

Czując bijące mocno w jego piersi serce, odłożył kij na bok i osunął się po ścianie, siadając od razu na podłodze. Wziął kilka głębokich wdechów i przymknął powieki, by choć trochę się uspokoić. Gdy już serce wróciło do naturalnego rytmu, podniósł się z ziemi i szybkim krokiem ruszył na pierwsze piętro. Nawet nie sprawdził, co takiego zrobił włamywacz. W tamtej chwili było to najmniej ważne. Musiał jak najszybciej znaleźć się przy Jazzy i upewnić się, że nic jej się nie stało. Z impetem wpadł do pokoju siostry i podszedł do łóżka.

- Jazzy, to ja – powiedział cicho, nie chcąc jeszcze bardziej wystraszyć czterolatki. – Już wszystko w porządku – dodał i wyciągnął ręce do siostry, która powoli wysunęła się spod łóżka i od razu rzuciła się w ramiona Justina. Przytulił dziewczynkę mocno do siebie i usiadł na miękkim materacu, sadzając ją sobie na kolanach. – Nie płacz, już nic ci nie grozi – wyszeptał łamiącym się głosem.

Właśnie wtedy, kiedy trzymał w swoich ramionach własną siostrę, zrozumiał, jak bardzo ważna jest dla niego ta czterolatka. Nigdy nie wybaczyłby sobie, gdyby coś złego jej się przytrafiło.

| DZIEWIĄTY | DZIESIĄTY | JEDENASTY |