Rozdział dziewiąty

1

Po kilku dniach smarowania siniaków maściami na stłuczenia, okładania ich lodem i leżenia bezczynnie w łóżku, Justin nareszcie poczuł się lepiej. Wciąż czuł poobijane żebra, kiedy chciał wykonać większy i gwałtowniejszy ruch. Największym jednak dla chłopaka bólem nie było poobijane ciało, ale fakt, że od pobicia ani razu nie zagrał w koszykówkę. Codziennie, kiedy siedział na tarasie, patrzył z tęsknotą w oczach na stojący w ogrodzie kosz i gdyby nie trudności z poruszaniem, nieraz poszedłby do garażu po piłkę i zagrał w samotności. Wolał jednak nie ryzykować przesilenia organizmu i po prostu siedział w bezruchu, wyobrażając sobie, jak właśnie biega po boisku z piłką i z łatwością raz za razem umieszcza ją w obręczy.

Od telefonu Marcusa minęło pięć dni i jak na razie nic dziwnego się nie działo. Justin wychodził kilka razy dziennie z Busterem na spacer, później wracał do domu, gdzie czekała na niego uśmiechnięta Jazzy. Nikt nie podejrzewał, że mogłoby się stać coś złego. Justin w końcu przestał wierzyć w słowa Marcusa i całkowicie o nim zapomniał. Wątpił, by pogróżki Steina były prawdziwe. A nawet jeśli miały okazać się realne, to Justina i tak to nie obchodziło. Jedyną istotę, na której mu zależało, miał cały czas przy sobie. Poza tym Buster był wyczulony na punkcie obcych ludzi i nigdy nikomu nie ufał.

- Zobacz, kto do nas przyjechał! – krzyknęła z przedpokoju Pattie.

Justin zmarszczył pytająco czoło i wstał z kanapy. Poprawiając włosy, wszedł do holu, gdzie z Pattie właśnie witał się jego wujek. Justin uśmiechnął się szeroko na widok Toma i na powitanie uścisnął go po męsku. Thomas zawsze był dla niego kimś wyjątkowym i ważnym. Czasami wydawało mu się, że jest ważniejszy od Jeremiego. To właśnie Tom zaprowadził Justina na pierwszy trening koszykówki i namówił, by zapisał się do miejscowej drużyny, gdzie mógł szlifować swoje umiejętności. To Tom, a nie Jeremy, przychodził na każdy mecz i kibicował Justinowi, podczas gdy jego ojciec leżał pijany na kanapie w salonie. Justin zawsze uciekał do wujka, kiedy sprawy w domu przybierały gwałtowny obrót, a Jeremy zaczynał się awanturować, bo jego syn nie wykonywał poleceń. 

- Dobrze cię widzieć, Justinie – powiedział wesoło mężczyzna, klepiąc chłopaka po plecach. – Co u ciebie? Jak drużyna?

- Hm…

- A może najpierw usiądziemy? – wtrąciła się Pattie, widząc zmieszanie na twarzy syna. Tom uśmiechnął się promiennie i skinął głową na zgodę. – Justin, zanieś rzeczy wujka do pokoju gościnnego, a później zejdź na dół.

Chłopak westchnął cicho i zabrał rzeczy Thomasa. Zaniósł je na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się sypialnia dla gości i odłożył walizkę na bok, by wujek nie potknął się o nią, kiedy będzie wchodził do pokoju. Omiótł spojrzeniem pomieszczenie i dochodząc do wniosku, że nie jest tak zakurzone, jak myślał, wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien zejść na dół i dołączyć do rozmowy. Bał się starcia z Thomasem, zwłaszcza kiedy dowie się o odejściu z drużyny i wszystkich jego wyczynach. Mimo wszystko zebrał się w sobie i zszedł na dół do salonu.

- Właśnie pytałem Pattie, jak ci idzie w drużynie – powiedział wesoło Tom, patrząc na wchodzącego do salonu chłopaka. Justin usiadł na oparciu kanapy i przełknął nerwowo ślinę. – Czemu macie takie miny? Coś się stało?

- Justin…

- Odszedłem z drużyny – wyjaśnił chłopak, spuszczając wzrok na swoje splecione na udach dłonie. Po chwili ciszy uniósł oczy na wujka i cicho westchnął, widząc jego spojrzenie. Jedyne, co w nim ujrzał, to rozczarowanie. – Przepraszam – szepnął Justin, wstając z kanapy. Nim ktokolwiek zdążył coś jeszcze dodać, wyszedł do ogrodu przez balkonowe drzwi, zostawiając ich samych.

- Sam odszedł, czy go wywalili? – zapytał Tom, patrząc wymownie na siedzącą naprzeciwko niego Pattie. Kobieta westchnęła bezradnie i ukryła twarz w dłoniach. – Powiesz mi, o co chodzi? Wolałbym się nie domyślać…

- Justin bardzo się zmienił. Dopiero teraz dostrzegłam, jak bardzo… To już nie jest ten sam chłopak, co w Kanadzie – powiedziała ściszonym głosem Pattie, patrząc załzawionymi oczami na szwagra. – Nie wiem, jak mam do niego dotrzeć. Myślałam, żeby wyjechał na wakacje do Jeremiego, ale nie chcę, żeby później miał do mnie o to pretensje. Sam rozumiesz… Sylvia i jeszcze ta ciąża. To by go dobiło.

- Sylvia jest w ciąży? – zapytał zaskoczony Thomas, na co Pattie skinęła głową i oparła się o oparcie kanapy, głośno przy tym wzdychając. – Justin wie?

- Nie, Jeremy chciał mu o tym powiedzieć, ale na razie nie wie, jak ma to zrobić. Justin źle zareagował na narodziny Jazzy, więc nawet nie chcę wyobrażać sobie, co się stanie, kiedy dowie się o tym, że Sylvia spodziewa się dziecka.

- Pójdę z nim porozmawiać – stwierdził Tom, wstając z fotela. Pattie już chciała zaprotestować, jednak zaraz zamilkła. – Nie wspomnę o Sylvii. Chcę po prostu porozmawiać z moim… Justinem. – Uśmiechnął się lekko i wyszedł na taras, skąd miał doskonały widok na grającego w kosza chłopaka. Zszedł na trawę i bezszelestnie podszedł do zrobionego na zamówienie Pattie boiska, na którym przebywał właśnie Justin. Gdy piłka pokulała się pod nosi Toma, schylił się po nią i oddał ją szatynowi.

- Chcesz mi prawić kazania? – zapytał chłopak, przerzucając piłkę przez obręcz. – Jeśli tak, to możesz od razu sobie darować. Już się nasłuchałem od matki.

- Nie rozumiem skąd w tobie tyle nienawiści do niej – powiedział posępnie Tom, patrząc smutnym wzrokiem na kozłującego piłkę szatyna. – Co ci takiego zrobiła?

- Zmusiła mnie do zostawienia umierającej dziewczyny w Kanadzie – odpowiedział pod nosem Justin i odbił piłkę od betonu. Pomarańczowa kula poszybowała wysoko i upadła niedaleko niego, jednak nie miał siły dłużej grać. Zrezygnowany usiadł na leżaku i opierając łokcie na udach, ukrył twarz w dłoniach. Thomas zajął miejsce obok Justina i poklepał go pokrzepiająco po ramieniu. – Nie dali mi nawet szans, żeby się z nią pożegnać. Dzisiaj mijają dokładnie dwa lata od kiedy jej nie ma.

- Dwa lata – powtórzył cicho Tom, jakby nie mogąc w to uwierzyć. – Wiem, że jest ci ciężko, ale nie możesz tak traktować swojej mamy…

- Ona nie jest moją matką – wymruczał Justin, wstając z leżaka. – Wybacz, ale nie mam siły na pogaduszki – dodał i szybko oddalił się w stronę wejścia do domu.

2

Zatrzymał się w progu kuchni i uważnie przyjrzał się stojącemu przy lodówce wujkowi, który łykał właśnie jakieś leki i popijał je wodą mineralną. Justin zmarszczył czoło i wszedł do pomieszczenia, obdarzając mężczyznę pytającym spojrzeniem. Thomas uśmiechnął się jedynie i włożył do zlewu pustą szklankę po wodzie mineralnej. Przepłukał ją pod bieżącą wodą i bez słowa wyszedł z kuchni, zostawiając Justina w totalnym zdezorientowaniu.

Chłopak sprawdził, czy wujek przypadkiem nie zawrócił i chwycił w dłoń opakowanie z tabletkami. Przeczytał etykietę i momentalnie zamarł. Po tylu latach dopiero teraz dowiedział się, że cierpi na tę samą chorobę, co Thomas? Dlaczego nikt mu o tym wszystkim wcześniej nie powiedział?

Słysząc czyjeś kroki, odłożył fiolkę z lekami na miejsce i jakby nigdy nic otworzył lodówkę, po czym ukrył w niej głowę, niby szukając czegoś do jedzenia. Domyślając się, że to wujek, doszedł do wniosku, że nie ma co się kryć i wyprostował się dumnie, zerkając kątem oka na leżące na blacie kuchennym leki Thomasa.

 - Nie wiedziałem, że coś ci dolega – powiedział Justin, zatrzaskując z hukiem drzwi lodówki. – Biorę takie same na serce.

- Tak? Czysty przypadek – stwierdził Tom, uśmiechając się nerwowo do chłopaka. Zgarnął z blatu leki i już miał wyjść, gdy poczuł na ramieniu silną dłoń Justina. – Od jakiegoś czasu mam kłopoty z sercem.

- HCM? – spytał szatyn, patrząc uważnie na wujka, który w odpowiedzi pokręcił głową i uśmiechnął się blado.

- Starość – odpowiedział rozbawiony i poszedł do salonu, gdzie siedziały już Pattie i Jazzy.

Justin odprowadził wujka podejrzliwym wzrokiem i cicho westchnął. Nie wydawało mu się, żeby kłopoty z sercem były spowodowane wiekiem Thomasa. Tych leków nie bierze się ot tak. Musi być naprawdę źle, by lekarz zdecydował się je przepisać, jak było w przypadku Justina. Zastanawiał się tylko, dlaczego wujek nie chciał się przyznać do swojej choroby. Przecież to chyba żaden wstyd, prawda?

3

Justin zaśmiał się pod nosem, widząc wyczyny swojego wujka i siostry, którzy właśnie udawali, że grają w koszykówkę i pokręcił głową z rozbawieniem. Podszedł do nich bezszelestnie i gdy tylko Thomas stracił z oczu piłkę, chłopak przejął ją i umieścił w obręczy. Kiedy był młodszy i jeszcze mieszkał w Kanadzie, wujek często zabierał go na szkolne boisko, gdzie spędzali nawet po kilka godzin grając w kosza. Po przeprowadzce do USA Justinowi brakowało tych wypadów z Tomem, bo na Jeremiego nigdy nie miał co liczyć. Poza tym niedługo po tym, jak zamieszkali w Denver, ojciec znalazł sobie nową dziewczynę i zostawił rodzinę. 

Patrząc, jak Jazzy próbuje wrzucić piłkę do kosza, Justin uśmiechnął się szeroko, podszedł do siostry, wziął ją na ręce i podstawił pod samą obręcz. Czterolatka przerzuciła przez nią pomarańczową kulę i klasnęła w dłonie, śmiejąc się na cały głos. Justin zawsze zazdrościł jej tej beztroskości. Nie znała jeszcze prawdy na temat ich ojca i tego, dlaczego z nimi nie mieszka. Pattie tłumaczy jej za każdym razem, że Jeremy musiał wyjechać na jakiś czas w delegację z pracy. Sam przyjeżdża do nich co każdy weekend, by spędzić go z dziećmi. Justin zawsze wtedy wynosi się z domu i mieszka u Christiana, a kiedy nie może, to zamyka się w swoim pokoju i nie wychodzi z niego nawet na posiłki.

Justin posadził Jazzy na swoich barkach i trzymając jedną ręką jej nogę, zabrał piłkę od Thomasa i podał ją siostrze. Po chwili czterolatka przerzuciła piłkę przez obręcz i znów zaczęła się głośno śmiać. Chłopak automatycznie uśmiechnął się szeroko i pokręcił głową z rozbawieniem.

- Chodźcie na kolację! – krzyknęła z werandy Pattie.  

Szatyn złapał mocniej nogi Jazzy i ruszył w stronę tarasu. Nie miał najmniejszej ochoty na siedzenie z nimi przy stole i jedzenie posiłku, jednak zdawał sobie sprawę, że wujek i tak by mu nie odpuścił. Gdyby musiał, przywiązałby go to krzesła i osobiście zacząłby karmić, robiąc z Justina idiotę.

Chłopak posadził siostrę na krześle obok siebie i podał jej talerz z małymi kanapkami, które mama robiła specjalnie dla niej. Wykorzystując moment nieuwagi siostry, zabrał jedną kromkę i szybko ją zjadł, jednak Jazzy i tak się zorientowała, jednak jedyne, co zrobiła, to zaczęła się głośno śmiać, bo Justin przez nieuwagę ubrudził sobie nos ketchupem. Dziewczynka wprawiła swojego brata w tak dobry humor, ze przez cały czas się z nią wygłupiał. Robił do niej śmieszne miny, udawał głosy postaci z jej ulubionych bajek i karmił kanapkami dopóki cały talerz nie został opróżniony.

- Pójdę do siebie – powiedział chłopak, wstając od stołu. Wrzucił puste talerze do zmywarki i spojrzał uważnie na Jazzy, która automatycznie zrobiła smutną minę i straciła ochotę na herbatę. – Poczytać ci do snu? – zapytał, domyślając się, o co chodzi czterolatce. Gwałtownie pokiwała głową i uśmiechnęła się szeroko. – To wskakuj! – Justin kucnął przy stole i kiedy Jazzy wskoczyła mu na plecy, wyprostował się i pożegnawszy się z mamą i wujkiem, pognał schodami na pierwsze piętro.

Pomógł Jazzy umyć się przed snem i przebrać w piżamę, a później zaniósł ją do jej pokoju i położył na łóżku. Justin wybrał bajkę na chybił trafił i położywszy się obok siostry, zaczął czytać. Nim zdążył skończyć połowę pierwszej części, Jazzy usnęła z głową na jego klatce piersiowej. Chłopak uśmiechnął się pod nosem i delikatnie zdjął z siebie czterolatkę, a później ułożył ją wygodnie na poduszkach. Przykrył Jazzy szczelnie kołdrą, zgasił lampkę i po cichu wyszedł z pokoju, by niepotrzebnie nie obudzić siostry. Przymknął za sobą drzwi i wykończony całym dniem udał się do swojej sypialni, gdzie czekał już na niego Buster.

Justin podrapał go za uszami otworzył okno na oścież. Niebo tej nocy było wyjątkowo rozgwieżdżone, co skusiło chłopaka do wyjścia na dach. Wspiął się zwinnie po rynnie i usiadł na chropowatych dachówkach, zapierając się nogami, by przypadkiem nie spaść w dół. Wzdychając cicho, przymknął powieki, a gdy ponownie je uniósł, uśmiechnął  się lekko, widząc siedzącą obok Alex. Wiedział, że się pojawi.

- Cześć – szepnęła ledwo słyszalnie, kładąc głowę na ramieniu chłopaka.

- Witaj – odpowiedział i ułożył policzek na włosach dziewczyny.

Między nimi zapanowała chwila ciszy, jednak jemu to nie przeszkadzało. Sama świadomość tego, że znów miał przy sobie Alex sprawiała, że czuł się najszczęśliwszym chłopakiem na świecie. Nagle wszelkie problemy przestały mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. Nawet jego serce biło o wiele spokojniej niż zazwyczaj.

- Cieszę się, że jesteś – powiedział, zerkając kątem oka na dziewczynę, która tylko się uśmiechnęła i skinęła lekko głową. – Brakowało mi ciebie. Wciąż brakuje. Nie potrafię wybaczyć sobie, że wtedy nie było mnie przy tobie.

- Justin, to nie twoja wina – przerwała mu, a wymawiając jego imię, sprawiła, że na ciele chłopaka pojawiły się dreszcze. – Poza tym niewiele byś zdziałał. To był mój czas i w sumie cieszę się, że nie było cię wtedy przy mnie – zaśmiała się i spojrzała szatynowi w oczy, uśmiechając się delikatnie. – Teraz przynajmniej pamiętasz mnie taką, jaką chciałam być zapamiętana. Wciąż jestem ładna i twoja.

- Dla mnie zawsze byłaś najpiękniejszą dziewczyną na świecie – stwierdził, uśmiechając się zadziornie. Szatynka przewróciła oczami i objęła rękoma silne ramię Justina. – Przykro mi, że nie mogłem ci w żaden sposób pomóc.

- To nie jest twoja wina – wyszeptała i mocno wtuliła się w chłopaka. – To nie jest niczyja wina.

- Wiesz, że zawsze będę kochał tylko ciebie? – zapytał cicho, na co dziewczyna skinęła głową i uśmiechnęła się lekko. – Nikt nigdy nie zajmie twojego miejsca, Alex.

Ponownie między nimi zapanowała chwila ciszy. Justin przymknął powieki, jednak tym razem nie uniósł ich tak szybko, bo wiedział, że jeśli to zrobi, to jej już nie będzie.

| ÓSMY | DZIEWIĄTY | DZIESIĄTY |