Rozdział dwunasty

1

Po krótkiej rozgrzewce przyszedł czas na rozegranie meczu. Justin zaśmiał się pod nosem, widząc wyczyny jednego z chłopaków z drużyny, do której przydzielił go trener i pokręcił głową z rozbawieniem. W pewnym momencie przyłapał się na tym, że to pierwszy raz, kiedy się uśmiecha, odkąd odszedł Buster. Na samo wspomnienie o swoim pupilu, chłopak spochmurniał i spuścił wzrok na swoje stopy, by nikt niepotrzebnie nie dostrzegł zbierających się w jego oczach łez. Wziął kilka głębokich wdechów i słysząc swoje imię wymawiane przez Collinsa, uniósł wzrok i odszukał kumpla pośród innych chłopaków. Podbiegł do rudowłosego i poklepał go po ramieniu. Wiedział, że Collins nie jest aż tak dobry, jak reszta zawodników, a tym bardziej Justin, którego trener pochwalił już pierwszego dnia, po tym jak jego drużyna tylko i wyłącznie dzięki niemu wygrała krótki mecz. Nawet jeśli to nie liczyło się jakoś szczególnie, to i tak zebranie pochwał od kogoś takiego, jak Brown to wielki zaszczyt dla chłopaka, którego największym marzeniem jest grać właśnie w NBA.

Justin zgarnął jako pierwszy piłkę i nie zważając na innych zawodników ze swojej drużyny, a tym bardziej przeciwników, podbiegł pod kosz i umieścił ją w jego obręczy. Automatycznie spojrzał na Mike’a Browna, który tylko uśmiechnął się do niego i skinął głową. O ile jeszcze grając w szkolnej drużynie koszykarskiej Justin nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo jest dobry w tym, co robi, o tyle teraz, będąc na boisku Staples Center, z każdym kolejnym umieszczeniem piłki w koszu rozumiał, że nadaje się do tego i jego marzenia mogą się spełnić szybciej, niż myślał. Udowodni wszystkim, a zwłaszcza Scooterowi, że traktując go jak zwykłego pachołka, popełnili życiowy błąd.

Czując przyspieszone bicie serca, zagryzł dolną wargę i spojrzał na Collinsa, który z paniką w oczach śledził przemieszczającą się z niezwykłą szybkością piłkę. Justin ani razu jeszcze nie widział, by Rudy miał w swoich rękach piłkę, a tym bardziej nie widział, by zdobył dla ich drużyny jakikolwiek punkt. Po co zajął komuś miejsce na obozie skoro nawet nie potrafi grać w koszykówkę?

- Spadajcie do szatni! Spotkamy się wieczorem – powiedział trener po zakończonym meczu.

Justin odetchnął z wyraźną ulgą i razem z resztą chłopaków poszedł do szatni. Nienawidził takich miejsc, gdzie nie dało się oddychać czystym powietrzem, które skażone było męskim potem i zbyt dużą ilością różnorakich dezodorantów razem tworzących mieszankę wybuchową. Dałby sobie rękę uciąć, że gdyby ktoś nagle zapalił zapałkę, to wszystko wyleciałoby w powietrze.

- Co robimy do wieczora? – zapytał niezwykle wysoki blondwłosy chłopak, patrząc kolejno na swoich kumpli.

Justin olał wszystkich i szybko z torby wyjął pomarańczowe opakowanie z lekami. Wysypał na dłoń jedną tabletkę i łyknął ją, popijając od razu wodą mineralną. Przez panujący w szatni zaduch stała się paskudnie ciepła, przez co chłopakowi od razu zrobiło się niedobrze. Przymknął lekko powieki i wziął głęboki wdech, ignorując nieprzyjemny zapach, jaki unosił się w pomieszczeniu. Nie miał najmniejszej ochoty na zapoznawanie się z resztą chłopaków, bo przecież jutro i tak wszyscy rozjadą się w swoje strony. Collinsa poznał tylko dzięki temu, że razem zajmowali ten sam pokój w hotelu. Justin wolałby mieszkać sam, ale takie były zasady, więc nie chciał się wybijać przed szereg. Z resztą czymże jest męczenie się z gadatliwym Collinsem w porównaniu z treningiem z samym trenerem Lakersów? Niczym, otóż to.

- Bieber, pozwól na chwilę – powiedział Brown, zaglądając do szatni.

Chłopak szybko schował opakowanie z lekami i wyszedł za mężczyzną z pozbawionego tlenu pomieszczenia. Dopiero na korytarzu mógł wziąć głęboki wdech bez obaw o swoje płuca.

- Dokładnie cię dzisiaj obserwowałem i muszę przyznać, że dawno nie trafiła mi się taka perełka – odezwał się po chwili Mike i poklepał Justina po ramieniu. – Myślę, że będę miał dla ciebie propozycję, kiedy już wyjdziesz z liceum i będziesz zastanawiał się, co robić dalej.

Szatyn spojrzał pytająco na mężczyznę, chociaż w środku już piszczał z radości. Nie mógł w to wszystko uwierzyć i gdyby nie fakt, że stał przed tak ważną osobą, pewnie dałby upust swoim emocjom, które wprost rozrywały go na kawałki. Szybko jednak się pozbierał i przybrał kamienny wyraz twarzy, nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo się cieszy.

- Co mam przez to rozumieć? – zapytał, przyglądając się Brownowi.

- Powiem ci tylko tyle, że nie musisz martwić się o swoją przyszłość – wyjaśnił mężczyzna i uśmiechając się półgębkiem, poklepał chłopaka po ramieniu i odszedł w swoją stronę, zostawiając Justina na korytarzu.

Szatyn zacisnął dłonie w pięści i nie kryjąc już radości tym wszystkim, wrócił do szatni, gdzie już nieco się przerzedziło. Uśmiechnął się do Collinsa i zdjął z siebie koszulkę. Szybko przebrał się w wyjściowe ubrania, te z treningu wrzucił do torby i skinąwszy głową na rudowłosego, wyszedł z szatni.

2

Wykończony wieczornym treningiem opadł bezwładnie na łóżko i głośno westchnął. Po omacku odszukał telefonu i sprawdził, czy nie dostał żadnej wiadomości. Uśmiechnął się pod nosem, widząc smsa od Christiana. Szybko go odczytał i z wrażenia aż usiadł na łóżku. Był wściekły i jednocześnie dumny, jednak nie taka była umowa. Meyer miał przecież poczekać z wcielaniem planu w życie aż do powrotu Justina do Denver. Czy to było tak trudne, że Christian tego nie ogarnął?

Szybko wybrał numer kumpla i wcisnął zieloną słuchawkę. Bał się, że Meyer zrobił coś głupiego. Coś bardzo, bardzo głupiego z czego będą się tłumaczyć do końca życia. Kiedy w końcu odebrał, Justin o mało co nie zaczął na niego wrzeszczeć. Czując szybsze bicie serca, uspokoił się nieco i wziął kilka głębokich wdechów.

- Co ty, do jasnej cholery, wyprawiasz? – zapytał zdenerwowany szatyn, podchodząc do okna. Rozciągający się przed nim widok pogrążonego w mroku miasta odebrał chłopakowi dech i wprowadził go w stan zadumy. Zaraz jednak oprzytomniał, przypomniawszy sobie o rozmowie z Christianem. – Ciebie naprawdę powinni leczyć.

- Oj, daj spokój! – zaśmiał się Meyer, który był już najwyraźniej po kilku głębszych, bo zaczął się nerwowo śmiać. – Ja tylko pomogłem jednemu kolesiowi ją poderwać. Sam powiedziałeś ostatnio, że wojna wciąż trwa. Jako twoja prawa ręka, zająłem się wszystkim.

- O czym ty mówisz? – zapytał wyprowadzony z równowagi Bieber, opierając czoło o szybę. Uderzył w nią kilka razy i pokręcił głową z niedowierzaniem. Nie powinien był zostawiać Christiana samego w Denver, bo Bóg jeden wie, do czego ten idiota jest zdolny.

- Noo, zająłem się Missy – wyjaśnił wesoło Meyer i zachichotał głośno. – Tak, jak mówiliśmy. Wystarczyła jedna tabletka i zaliczyła zgon. Później jakiś koleś wyprowadził ją z klubu i tyle ją widziałem. Nie masz się czym martwić. Marcus pożałuje, że w ogóle śmiał zbliżyć się do twojego psa. Niech wie, jak bardzo boli, kiedy straci się kogoś ważnego.

- Miałeś ich tylko nastraszyć – wymruczał Justin i głośno wzdychając, usiadł na parapecie. – Co z Missy?

- A bo ja wiem? – parsknął śmiechem. – Podobno dosłownie zaliczyła zgon, ale nie wiem, czy warto ufać ludziom. Może tylko zaszkodziły jej te tabletki, które dosypałem do drinka i po prostu odleciała na dłuższą chwilę. Wiem jedynie, że nie musisz się już przejmować Marcusem, bo ostatecznie to ty wygrałeś wojnę.

- Ta, co ja bym bez ciebie zrobił – prychnął szatyn, opierając się plecami o okno. – Muszę kończyć – dodał na koniec i rozłączył się.

Przez chwilę Justin siedział w bezruchu i pustym wzrokiem gapił się na ekran swojego telefonu. Co prawda chciał się zemścić na Marcusie, ale nie w taki sposób. Missy nie miała ucierpieć. Mimo wszystko lubił tę dziewczynę i nigdy nie dopuściłby do tego, by stało się jej coś złego. Nawet jeśli jeszcze niedawno to on sam ją uderzył, to zrobił to tylko i wyłącznie dlatego, że był wściekły i wypił za dużo. W normalnych okolicznościach nigdy nie podniósłby na nią ręki.

Musiał sprawdzić, co takiego wydarzyło się podczas jego nieobecności w Denver. Wybrał numer Missy i pewnie nacisnął zieloną słuchawkę. Po kilku sygnałach usłyszał aksamitny głos, co pozwoliło mu się nieco uspokoić.

- Missy, jak dobrze, że odebrałaś – powiedział i odetchnął z ulgą. Zaraz jednak po drugiej stronie słuchawki rozległ się głośny szloch, przerywany pociągnięciami nosem. – Missy?

- Nie, Missy jest z szpitalu – odezwała się po chwili kobieta i dopiero wtedy chłopak rozpoznał mamę Meyerów. – Jest w śpiączce.

Justin poczuł, jak jego serce zwalnia i na chwilę przestaje bić. Uderzył się pięścią w lewą pierś i odchylił głowę, starając się uspokoić. Kiedy poczuł delikatne uderzenia mięśnia, odetchnął z wyraźną ulgą i zeskoczył z parapetu. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinien tak często brać tych leków, ale wiedział, że tutaj nie może pozwolić sobie na choćby chwilę słabości.

- Kto dzwoni? – Justin mógłby przysiąc, że po drugiej stronie usłyszał głos Marcusa. – Daj mi ten telefon. – Po chwili Bieber usłyszał żałosne pociągnięcie nosem przez Meyera. – Czego chcesz? Jesteś z siebie zadowolony? Moja siostra leży w szpitalu i nie wiadomo, czy wybudzi się ze śpiączki.

- Mój pies leży kilka metrów pod ziemią i doskonale wiem, że się nie wybudzi – wysyczał Justin, całkowicie tracąc resztki współczucia dla tego chłopaka. Jeszcze chwilę wcześniej był gotów go przeprosić i obiecać, że da mu spokój, ale teraz było szatynowi już wszystko jedno. – Sam wprowadziłeś naszą wojnę na tak grząski teren. Chyba nie myślałeś, że odpuszczę po tym, jak zabiłeś mojego psa? – prychnął i pokręcił głową z rozbawieniem. Wysypał na stolik jedną tabletkę i szybko ją łyknął. Wrzucił opakowanie do torby i zasunął zamek kieszonki.

- Jesteś podły – załkał żałośnie Marcus.

- Być może, ale to ja wygrałem wojnę – powiedział Bieber i nie czekając dłużej, nacisnął czerwoną słuchawkę. Słysząc otwierające się drzwi, podskoczył wystraszony i spojrzał z wyrzutem na Collinsa. – Koniec imprezy?

- Ach, nudno było – westchnął i usiadł na swoim łóżku. – Słuchaj… - zaczął nieśmiało rudowłosy, kreśląc palcem wzroki na pościeli – …wiem, że to nie jest moja sprawa, ale widziałem dzisiaj, jak łykasz jakieś tabletki. To coś z sercem, prawda?

- Skąd ci to przyszło do głowy? – zaśmiał się nerwowo Justin, zerkając kątem oka na swoją torbę, gdzie trzymał leki. – To tylko witaminy na wzmocnienie.

- Dobra, nie ufasz mi – stwierdził obojętnie Collins i wzruszył ramionami. – Ja jednak wiem swoje. Widziałem cię dzisiaj na boisku. Wiem, że stać cię na więcej, jednak nie mogłeś tego z siebie wykrzesać, bo serce ci na to nie pozwoliło. Nie musisz się obawiać. Mnie i tak nie zależy na dostaniu się do drużyny. Jestem tutaj w innym celu.

- Słucham? – przerwał mu zaskoczony Bieber, siadając na swoim łóżku. Odrzucił na bok telefon i spojrzał uważnie na Collinsa. – Co masz na myśli?

- Och, nie udawaj! – zaśmiał się rudowłosy. – Widziałeś mnie na boisku? Jestem beznadziejnym koszykarzem i jestem tutaj jedynie po to, żeby trochę zarobić – wyjaśnił i wstał z łóżka. Podszedł do swojej szafki, wyjął z niej czarną torbę i rzucił ją Justinowi. Bieber niepewnie rozsunął zamek i zajrzał do środka. Collins podszedł do niego, pochylił się nad torbą i zaczął w niej czegoś szukać. – Mam coś na twoje serce. O ile się nie mylę, to masz HCM.

- Skąd…

- Skąd wiem? – Rudy uśmiechnął się szeroko i opadł na swoje łóżko. – Mój kuzyn ma to samo. Bierze takie same leki, co ty. Do niedawna mu pomagały, ale od jakiegoś czasu jego serce w ogóle nie reaguje na te składniki. Zaczął łykać jakieś dziwne mieszanki, ale one tylko pogorszyły sprawę. Dopiero później znaleźliśmy zastępstwo na te tabletki z apteki. Mają podobny skład, ale dają o wiele lepsze efekty. 

- Czemu mi o tym mówisz? Przecież równie dobrze mogę cię wsypać i nim się obejrzysz zgarnie cię policja – powiedział zaskoczony Justin, patrząc to na chłopaka, to na trzymane w dłoni opakowanie z dziwnymi lekami.

- Równie dobrze ja mogę powiedzieć Brownowi o twojej chorobie, a wtedy żegnaj NBA – zaśmiał się szyderczo Collins, a kiedy Bieber uniósł na niego swoje oczy, uśmiechnął się szeroko i wzruszył ramionami. – Ja cię do niczego nie zmuszam. Wybór należy do ciebie, ale jeśli naprawdę chcesz grać w zespole, to musisz być w formie, a na razie jesteś… Hm, jeszcze nie na wykończeniu, ale nim się zorientujesz zostaniesz tylko jednym z tych pachołków, którzy biegają bez celu po boisku. Nie takie chyba są twoje plany, prawda? Może nawet twój tata skusi się na spróbowanie tych leków? – uśmiechnął się półgębkiem i wstał z łóżka.

- Tata? Mój ojciec nie jest chory – powiedział Justin, przyglądając się Collinsowi. Skąd w ogóle przyszło mu to do głowy?

- HCM jest dziedziczną chorobą – zauważył zaskoczony Rudy, przekrzywiając głowę. – Ktoś ją jeszcze u ciebie ma?

- Mój wujek, ale między nami nie ma żadnego pokrewieństwa. To szwagier mojej mamy.

- Och, to lepiej zapytaj swoją mamę, kto tak naprawdę jest twoim ojcem – parsknął Collins, podnosząc się z łóżka. Zabrał od Justina torbę i odłożył ją na miejsce. – Mój kuzyn odziedziczył ją po swoim ojcu, a ten po swoim. Znam jeszcze kilka takich przypadków. Lepiej dowiedz się, co takiego twoja mama robiła siedemnaście lat temu.

- Ile chcesz za te tabletki?

| JEDENASTY | DWUNASTY | TRZYNASTY |