Rozdział siódmy

1

Rozprostował maksymalnie palce u lewej dłoni i czując przeraźliwy ból ogarniający całą rękę, a nawet ramię, syknął głośno i ponownie zacisnął pięść. Liczył na to, że w ten sposób uda mu się oszukać organizm przed wysyłaniem do mózgu bodźców odpowiedzialnych za ból. Kiedy do salonu weszła Pattie, naciągnął rękaw koszulki na dłoń i odwrócił wzrok w drugą stronę, by nie zauważyła śladów po bójce. Gdyby dowiedziała się, co takiego zaszło poprzedniego wieczora, wpadłaby w szał, a na koniec pewnie zemdlałaby z wrażenia.

Patricia w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, jaki jest jej siedemnastoletni syn. Tak naprawdę w ogóle go nie znała. Nie wiedziała, kiedy Justin pierwszy raz pocałował dziewczynę, czy aktualnie kogoś ma i czym interesuje się poza koszykówką, a przecież jest tego bardzo dużo. Wystarczy wejść do jego pokoju, by zobaczyć poukładane na osobnej szafce komiksy DC czy Marvela, książki o Gwiezdnych Wojnach, czy chociażby lektury dotyczące wychowywania psów.

Justin zawsze był postrzegany, jako kapitan drużyny koszykarskiej, a tak naprawdę nikt nie wiedział, jaki jest poza szkołą. Nie znali drugiego oblicza tego chłopaka i oceniali go po tym, jak zachowuje się na boisku. Nie zawsze był pewną siebie osobą. Często potrafił zamknąć się w sobie i nie odzywać do innych ludzi. Dopiero w Denver zmienił się nie do poznania i tutaj faktycznie przestał być tym spokojnym Justinem, którym był w Kanadzie. Amerykańskie realia są nieco brutalniejsze i niestety, by przeżyć, trzeba nauczyć się do nich dostosowywać, co uczynił ten siedemnastolatek.

- Muszę iść do sklepu. Zostaniesz z Jazzy? – zapytała Pattie, patrząc z góry na siedzącego na kanapie Justina.

- Skoro muszę, to zostanę – powiedział i obojętnie wzruszył ramionami.

Kobieta westchnęła głośno i poszła do przedpokoju. Justin już nawet jej nie słuchał. Całkowicie pogrążył się w programie naukowym, w którym sprawdzali autentyczność filmiku, na którym chłopak rozpędziwszy się na skoczni, trafia do małego baseniku znajdującego się kilkanaście metrów dalej. Justin przez chwilę wyobrażał sobie, jak nie trafia do dmuchanego obiektu i rozbija się na twardej trawie. Potrząsnął głową i uśmiechnął się do samego siebie, zastanawiając się czy to horrory tak bardzo zniszczyły mu psychikę, czy może to przyszło do niego z wiekiem.

- Chcesz? – Jazzy podetknęła chłopakowi pod nos paczkę żelek.

Justin przyjrzał się słodyczom i dochodząc do wniosku, że jeśli zje kilka, to nic mu się nie stanie, włożył dłoń do opakowania i wziął garść kolorowych żelek. Podrzucił jedną i ta idealnie wpadła do jego buzi, czym zachwycił stojącą obok siostrę. Jazzy nie chciała być gorsza i zrobiła podobnie, z tą różnicą, że nie trafiła.

- Otwórz buzię – powiedział chłopak, a kiedy czterolatka wykonała jego polecenie, wycelował żelkiem w jej otwarte usta i idealnie umieścił smakołyk w jamie ustnej dziewczynki.

Jazzy zaczęła chichotać i chciała zrobić bratu to samo, jednak jedyne w co umiała trafić, to jego oko. Zdenerwowany Justin wziął w garść resztę żelków i rzucił nimi w nie spodziewającą się ataku Jazzy. Obrażona czterolatka usiadła na kanapie i założyła ręce na klatce piersiowej, co chwilę zerkając kątem oka na Justina. Chłopak zaśmiał się pod nosem i zapominając o zharatanej dłoni, podwinął rękawy koszulki.

- Co ci się stało? – zapytała przejęta Jazzy, patrząc szeroko otwartymi oczami na rękę brata. Przybliżyła się do Justina i palcami delikatnie dotknęła zaczerwienionej skóry, na której w dalszym ciągu widniały niewielkie zadrapania po poprzednich bójkach.

- Nic takiego – mruknął i czym prędzej wstał z kanapy. Wiele razy przekonał się, że Jazzy potrafi był nad wyraz wścibska i gdyby tylko uchylił rąbka tajemnicy, Pattie od razu by się o wszystkim dowiedziała. – Chcesz coś do picia? – spytał, kierując się do kuchni.

- Sok!

Przewrócił tylko oczami i wyjął z lodówki butelkę z ulubionym napojem pomarańczowym Jazzy. Sam nalał sobie do szklanki niegazowaną wodę mineralną i wrócił do salonu. Czterolatka siedziała właśnie na kanapie i bawiła się dość brutalnie maskotką Chudego, którą dostała pod choinkę. Justin nigdy nie mógł zrozumieć fascynacji bajkami Disneya, ale może to przez to, że sam wychowywał się na horrorach Cravena, Carpentera i Romero. Już jako sześciolatek namiętnie oglądał „Koszmar z Ulicy Wiązów”, a z czasem dochodziły także filmy kręcone na podstawie książek Stephena Kinga, którego uważa za najlepszego pisarza wszechczasów. Gdyby nie on, pewnie nigdy nie zapisałby się do biblioteki, a każde oszczędności wydawałby na głupoty, a nie na wartościowe książki.

Justin uśmiechnął się wrednie pod nosem i schował się za kanapą. Odłożył szklanki na podłogę i klęcząc na panelach, oparł się rękoma o oparcie sofy, by móc obserwować reakcję Jazzy.

- Ty jesteś Jazzy Bieber? – powiedział, próbując naśladować głos Chudego z bajki Toy Story. Raz zdarzyło mu się ją obejrzeć, żadna sensacja. Do dzisiaj nie może zrozumieć, co takiego jego siostra widzi w bajkach Disneya. Jazzy spojrzała uważnie na zabawkę i rozejrzała się dookoła, jednak Justin w porę zdążył się schować za kanapą. – Tak, do ciebie mówię! My nie lubimy, jak się nas psuje i niszczy! – dodał, wyłaniając się powoli zza sofy. Upewniwszy się, że siostra nagle się nie odwróci, przybliżył się do niej i uśmiechnął wrednie pod nosem. – Bu! – krzyknął jej wprost do ucha i parsknął śmiechem, kiedy zeskoczyła z kanapy i z piskiem uciekła do swojego pokoju.

2

Parsknął śmiechem, widząc, jak Jazzy niepewnie spogląda na lalkę Chudego. Miał ochotę jeszcze ją powkręcać, bo przecież to było jednym z jego hobby, ale plany pokrzyżował mu dzwonek do drzwi. Wstał niechętnie z kanapy i poszedł do przedpokoju otworzyć. Jakież było jego zdziwienie, kiedy zobaczył stojącą na ganku Carmen. Tego dnia miała na sobie krótkie dżinsowe spodenki, sandały na dość wysokiej koturnie i krótką białą koszulkę na ramiączkach, która odsłaniała kolczyk w pępku. Justin uśmiechnął się pod nosem, zauważywszy, że kolejny raz nie założyła stanika. Dla niego lepiej, bo będzie mniej do ściągania.

- Bieber, możesz mi wyjaśnić, dlaczego wczoraj mnie wystawiłeś? – zapytała oburzona, zakładając ręce na biuście. Chłopak gestem ręki zaprosił ją do środka i zamknął za nią drzwi. – Czekam.

- Coś mi wypadło – mruknął, drapiąc się po karku. Kiedy opuścił rękę i wsunął dłoń do kieszeni spodni, Carmen popatrzyła na nią i otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – To nic takiego – powiedział, widząc jej spojrzenie.

- Żartujesz? Przecież masz całą rękę rozwaloną! – blondynka złapała za nadgarstek Justina i wyjęła jego dłoń z kieszeni dżinsów. – Powiesz mi, co się stało? – spytała drżącym głosem, nie wiedząc, co zrobić. Popatrzyła załzawionymi oczami na twarz chłopaka i przełknęła nerwowo ślinę. – Justin…

- To naprawdę nic takiego – odpowiedział, uśmiechając się lekko. Objął Carmen ramieniem i przytulił mocno do siebie. – Przepraszam za wczoraj. Obiecuję, że wynagrodzę ci ten wieczór.

- Tu już nawet nie chodzi o to, że musiałam na ciebie czekać ponad godzinę, a ty i tak nie przyszedłeś – wymruczała, kładąc dłonie na plecach szatyna. Zacisnęła je mocno na koszulce chłopaka i przytuliła twarz do jego torsu, zaciągając się przyjemnym zapachem perfum. – Martwię się o ciebie.

Justin uśmiechnął się pod nosem i pocałował dziewczynę w czoło. Lubił Carmen i nieraz przyłapał się na tym, że zaczynał o niej myśleć, jak o kimś więcej niż tylko koleżance ze szkoły. Zawsze były jednak jakieś przeszkody w byciu z nią, jak na przykład Greg czy Missy. A teraz, kiedy nikt i nic nie mogło im przeszkodzić, on nagle stracił ochotę na budowanie czegokolwiek stałego. Przecież niezobowiązujący seks jest o wiele lepszy niż stały związek, wyznawanie sobie miłości i spędzanie z drugą osobą każdej wolnej chwili. Justin tylko raz był w poważnym związku i przysiągł sobie, że już nigdy więcej nie popełni tego samego błędu.

- A co to za śliczna dziewczynka? – zapytała słodkim głosem Carmen, oswobadzając się z uścisku Justina. Starła z policzków łzy i kucnęła przy stojącej obok nich Jazzy. – Jak masz na imię, kochanie?

- Jazzy – odpowiedziała nieśmiało czterolatka, a kiedy blondynka wyciągnęła do niej rękę, niepewnie ją uścisnęła. Zaraz jednak uśmiechnęła się szeroko i widząc, że nic jej nie grozi ze strony Carmen, rzuciła się na nią i mocno przytuliła.

- Idź do ogrodu i sprawdź, co Buster robi – powiedział Justin, przyglądając się tej ckliwej scenie. Kiedy siostra popatrzyła na niego z wyrzutem, zrobił groźną minę i skinął głową w stronę drzwi balkonowych. Jazzy zrobiła niemrawą minę i posłusznie wyszła do ogrodu. – Widzisz? Jednak czytanie książek o tym jak wychować psa na coś się przydaje – zaśmiał się, obejmując Carmen w pasie. Dziewczyna popatrzyła na niego z politowaniem i uśmiechnęła się mimowolnie.

Justin już miał pocałować dziewczynę, gdy ponownie rozległ się dzwonek do drzwi. Niechętnie wypuścił Carmen z ramion i poszedł otworzyć. Na widok stojącej na ganku zapłakanej Missy, otworzył szeroko oczy i zaklął w myślach na nieproszonego gościa. Że też akurat musiała przyjść wtedy, gdy była u niego Carmen. Nie chciał, by Bennett była świadkiem ten rozmowy, która na pewno będzie dotyczyła pobitego Marcusa.

- Ty draniu! – krzyknęła Stein i rzuciła się z rękoma na Justina, który w porę złapał ją za nadgarstki i odepchnął od siebie. – Jak mogłeś mu to zrobić?! Co on ci takiego zrobił, że tak go skatowałeś?!

- O czym ty, do cholery, mówisz? – zapytał zdziwiony Bieber, patrząc uważnie na blondynkę. Doskonale wiedział, o czym mówiła, ale chciał grać przed nią, by odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. – Co się stało?

- Co się stało?! Pytasz, jakbyś nie wiedział! – wrzasnęła zapłakana i kolejny raz zamachnęła się na chłopaka. – Wczoraj skatowałeś mojego brata! Gdyby nie przypadkowy przechodzień, wykrwawiłby się na śmierć!

- Nie wiem, o czym mówisz! – krzyknął Justin i ponownie odepchnął od siebie dziewczynę. Zagryzł usta w wąską linię i niepewnie zerknął na stojącą za nim Carmen, szukając u niej ratunku. - Wczoraj byłem…

- No gdzie?!

- Ze mną – odpowiedziała szybko Carmen, stając obok szatyna. Objęła go ramieniem i przytuliła się do jego boku. – Byliśmy na randce, a później resztę wieczoru spędziliśmy u mnie w domu.

- Kłamiesz! Oboje kłamiecie! – krzyknęła zrozpaczona Missy, grożąc im palcem wskazującym. – Doskonale wiem, że to ty pobiłeś Marcusa! Ty i ten twój przydupas! – dodała, ścierając z policzków łzy. – Dowiem się prawdy. Prędzej czy później znajdę dowody i pójdziesz siedzieć! Jeśli Marcus z tego nie wyjdzie, to przysięgam, że tego pożałujecie!

- Skończyłaś? – przerwał jej w pewnym momencie Justin, nie mogąc znieść dłużej jej żałosnej litanii. Popatrzyła na niego zapłakanymi oczami i warknęła coś pod nosem. – Spierdalaj stąd, bo nie mam ochoty patrzeć na twój żałosny ryj! – krzyknął, odsuwając od siebie zaskoczoną jego zachowaniem Carmen. Dziewczyna wycofała się do salonu i tam usiadła na kanapie. – Wynoś się stąd!

- Jeszcze tego pożałujesz! – wrzasnęła Missy i nim zdążyła coś jeszcze dodać, szatyn zamknął jej drzwi przed nosem.

Justin przejechał dłońmi po twarzy i przypomniawszy sobie o Carmen, szybko udał się do salonu, gdzie siedziała dziewczyna. Bez słowa zajął miejsce obok niej na kanapie i objął ją ramieniem, jednak ona odepchnęła go od siebie i popatrzyła pustym wzrokiem na chłopaka.

- Dlaczego to powiedziałaś? – zapytał cicho, przyglądając się twarzy blondynki. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się blado. – Dziękuję, może chociaż na chwilę przestaną przy mnie węszyć.

- Naprawdę w to wierzysz? – prychnęła, wstając z kanapy. – Justin, nie rozumiesz, że jeśli on zgłosi to na policję, to będziesz pierwszym i jedynym podejrzanym w całej tej sprawie? Tylko ty tak bardzo go nienawidziłeś, że chciałeś go skrzywdzić. Wątpię, by wymyślone przeze mnie alibi w jakikolwiek sposób ci pomogło. Zwłaszcza, że jesteś moim chłopakiem.

- Słucham? – spytał zaskoczony, patrząc pytająco na dziewczynę. – „Chłopakiem”? – parsknął śmiechem, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Wybacz, skarbie, ale ja nie jestem twoim chłopakiem i nim nie będę. Jesteś świetną dziewczyną, jednak nie chcę się wiązać. Seks owszem, ale trzymanie się za rączki i wyznawanie sobie miłości? No błagam, ile my mamy lat, żeby bawić się w takie coś? – uśmiechnął się kpiąco i wstał z kanapy. Objął zdezorientowaną Carmen w pasie i pocałował ją w czubek głowy. – Czasami jesteś taka głupiutka.

- Ta, o ja głupiutka – wymruczała pod nosem, jednak mimo wszystko przytuliła się do chłopaka, delektując się bijącym od niego ciepłem.

3

Przejechał dłonią po wilgotnym torsie i przyjrzał się uważnie wiszącym w szafie koszulom. Przekrzywił nieco głowę i westchnął głośno, zastanawiając się, którą założyć na wyjście z Carmen. Mógł się w sumie spodziewać po niej tego, że zacznie ich traktować aż tak poważnie. Justin nie miał zamiaru się w to angażować. Już raz popełnił ten błąd i obiecał sobie, że nigdy więcej.

Wyjął z szafy koszulę w niebieską kratę, założył ją na siebie i zaczął zapinać kolejne guziki, zostawiając luzem trzy pierwsze. Spryskał się perfumą od Hugo Bossa, na szyi zawiesił łańcuszek z symbolem ying i yang, który zdjął przed prysznicem i na sam koniec włożył do uszu diamentowe kolczyki. Ostatni raz przejrzał się w lustrze i dochodząc do wniosku, że lepiej być nie może, zabrał z fotela skórzaną kurtkę i wyszedł z pokoju. Buster od razu ruszył za swoim panem, domagając się tym samym okazania choć trochę uczucia. Justin zatrzymał się w przedpokoju i kucnął przy malamucie, który tylko zamerdał wesoło ogonem i spojrzał spode łba na chłopaka. Podrapał pupila za uszami, pocałował w czubek głowy i podniósł się do pionu.

- Musimy porozmawiać – powiedziała Pattie, wychodząc z salonu. Popatrzyła na Justina, który właśnie zakładał niebieskie supry i założyła ręce na biuście. – Czy to prawda, że pobiłeś Marcusa?

- Nie – mruknął, poprawiając włosy. Przeczesał je palcami i ostatni raz przejrzał się w lustrze. – Skończyłaś? – spytał, jednak nie czekał nawet na odpowiedź. Chwycił za klamkę i otworzył z rozmachem drzwi. – Nieważne. Wychodzę.

Trzasnął za sobą drzwiami i od razu skierował się w stronę znajdującego się niedaleko domu Carmen. Gdyby nie fakt, że tego wieczora chciał się upić, pewnie wsiadłby do samochodu i pojechałby po dziewczynę, jednak w tych okolicznościach wolał nie narażać mustanga na niepotrzebne zainteresowanie włamywaczy, gdyby zostawił go pod klubem.

Na miejscu był po niecałych dwudziestu minutach. Przez ten czas trochę rozmyślał o tym, co ostatnio działo się w jego życiu, a było tego sporo. Począwszy od odejścia z drużyny, przez przespanie się z Carmen, skończywszy na pobiciu Marcusa. Wszystko to sprawiało, że nie miał nawet czasu, by zastanowić się nad kupnem prezentu urodzinowego dla Jazzy.

Zapukał do drzwi domu Bennettów i wsunąwszy dłonie do kieszeni spodni, czekał aż ktoś mu otworzy. Po chwili podłoga w przedpokoju skrzypnęła, a on ujrzał roześmianą twarz blondynki. Gdyby nie wiedział, że była u niego w domu podczas wizyty rozhisteryzowanej Missy, nie domyśliłby się, że coś złego mogło się stać.

- Cześć piękna – powiedział na powitanie i czule musnął jej policzek. Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej i zabrawszy z wieszaka torebkę, wyszła z domu. Zamknęła za sobą drzwi, przekręciła klucz w zamku i spojrzała uważnie na stojącego przed nią Justina. – Co tak patrzysz?

- Tak jakoś. Ładnie ci w niebieskim – stwierdziła, wzruszając ramionami. Szatyn uśmiechnął się półgębkiem i poprawił kolejny raz włosy. – Idziemy?

4

Parsknęła głośnym śmiechem i uwiesiła się na ramieniu mocno wstawionego Justina, który z ledwością trzymał się na nogach. Nie wiedział, czy to możliwe, by po dwóch drinkach aż tak bardzo go ścięło, ale odkąd bierze leki przeciwbólowe ma coraz bardziej podatny organizm na wszelkiego rodzaju napoje procentowe. Nie tylko wódka tak na niego działa, ale nawet zwykłe piwo. Ostatni raz tak bardzo się upił podczas imprezy z okazji swoich siedemnastych urodzin. Od tamtego czasu ani razu nie dał alkoholowi sobą sponiewierać. Aż do teraz.

- Chodź tędy! – powiedziała Carmen, ciągnąc Justina w stronę parku. – Będzie szybciej!

Chłopak był tak mocno wstawiony, że dał się poprowadzić dziewczynie do wyznaczonego przez nią miejsca. Był tak wstawiony, że nie zauważył nawet idących za nimi od klubu czterech postawnych nastolatków. Co najważniejsze – był tak wstawiony, że nie był w stanie obronić siebie, a tym bardziej Carmen.

Kiedy zakręciło mu się w głowie, przystanął w połowie kroku i oparł się o pobliską latarnię, która oświetlała niewielki fragment wokół nich. Na wpółprzytomnym wzrokiem rozejrzał się dookoła i momentalnie zatrzymał oczy na grupce zbliżających się do nich chłopaków. Chciał coś powiedzieć, ale język nagle odmówił mu posłuszeństwa i zamiast słów, z jego ust wydobył się zabawny bełkot. Carmen zaśmiała się pod nosem i poprawiła koszulę chłopaka, która zsunęła na bok, odkrywając ramię szatyna.

- Kogo my tu mamy! – krzyknął jeden z chłopaków, zatrzymując się niecałe dwa metry od Justina i Carmen. – Pan Bieber we własnej osobie! – zaśmiał się kpiąco, robiąc krok w ich stronę.

Szatyn drgnął nerwowo i zacisnął usta w wąską linię, starając nie dać po sobie poznać, w jak kiepskiej jest formie. Wyprostował się i wziął głęboki wdech, patrząc zacięcie na chłopaków. Rozpoznał wśród nich kumpla Marcusa, z którym zawsze trzymał się w szkole. Reszty nie kojarzył, więc pewnie byli przydupasami Steina i Samuela.

Kiedy czwórka chłopaków podeszła do Justina, ten nawet nie drgnął. Patrzył uważnie na ich ręce, sprawdzając czy nie posiadają żadnej broni. O ile żaden z nich nie miał ukrytego za paskiem od spodni noża, to był w miarę bezpieczny. Wiedział doskonale, że nie da rady czwórce chłopaków, którzy bądź co bądź, ale byli od niego o wiele silniejsi. Nagle poczuł, jak wzrastający w jego organizmie poziom adrenaliny, powoli wypiera alkohol. Przestało mu szumieć w głowie i mógł z większą łatwością utrzymać równowagę. Spojrzał kątem oka na stojącą z boku Carmen, która była tak przerażona, że nawet się nie ruszała.

Gdy jeden z chłopaków podchwycił spojrzenie Justina, podszedł do dziewczyny i nim zdążyła choćby krzyknąć, objął ją w pasie i zasłonił jej usta dłonią.

- Bez kumpla już nie jesteś taki cwany, co? – zakpił Samuel, podchodząc do szatyna. Skinął głową na pozostałą dwójkę i kiedy chwycili Justina pod ręce, podwinął rękawy i uśmiechnął się wrednie do chłopaka. – Ciekawe, jak się odnajdziesz w roli ofiary…

Pierwszy cios zadany z zaciśniętej w pięść dłoni ogłuszył Justina na tyle, że nie poczuł nawet uderzenia w brzuch. Wiedział jedynie, że musi się schylić, by choć trochę załagodzić rozprzestrzeniający się po ciele ból. Dopiero po chwili dotarło do niego, co się dzieje. Z napastnika stał się ofiarą i nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc. Jedyne, o czym wtedy myślał, to by Carmen nic się nie stało. Automatycznie spojrzał kątem oka na dziewczynę, którą w dalszym ciągu przytrzymywał rudowłosy dryblas.

- Twoja panienka? – zapytał w pewnym momencie Samuel, łapiąc Justina za włosy. Uniósł jego głowę i uśmiechnął się kpiąco, widząc rozciętą brew i cieknącą z nosa krew. Poklepał szatyna po policzku i podszedł do przerażonej blondynki, która automatycznie chciała się cofnąć, co uniemożliwił stojący za nią chłopak. – Justin, chyba nie chciałbyś, żeby coś stało się twojej przyjaciółeczce, prawda? – zaśmiał się szyderczo, przejeżdżając dłonią po policzku blondynki.

- Spróbują ją tknąć, a obiecuję, że zginiesz – wycharczał Justin i splunął krwią na ziemię.

Samuel parsknął śmiechem i zasłaniając sobie teatralnie usta dłonią, podszedł do szatyna i nie mówiąc już nic, uderzył go z pięści w twarz. Justin był już tak poobijany, że nie poczuł kolejnego ciosu. Nie zauważył nawet, kiedy upadł na ziemię i odsłonił brzuch, pozwalając Samuelowi zadawać mu kolejne ciosy. Powoli tracił kontakt z otaczającym go światem, aż w końcu całkowicie stracił przytomność.  

| SZÓSTY | SIÓDMY | ÓSMY |